EEN VLOEKJE WEGWERKEN … …

Het zijn  de ware geliefden die het aan hebben gedurfd om mij de meest rauwe pijn te laten ervaren. Dit alles om de weg naar het goddelijk potentieel in mezelf open te kunnen breken. Ook al zie ik hen niet meer we zijn, zoals alles met alles, onlosmakelijk verbonden ... ... ... 

Daar waar ik eerder over mijn schaduwzelven schreef, mijn ogenschijnlijk gewetenloze daderrollen, schrijf ik nu over een rol als slachtoffer. Om deze rol helder te krijgen, koos mijn ziel ervoor om eerst een letterlijke val voor mij te ensceneren waarbij ik een lichte whiplash opliep. Opnieuw een 'wake-up call'!

Een paar dagen geleden, vlak voor de volle maan in Schorpioen, lag ik in bed en vroeg aan mijn hoogste zelf: ‘wil je mij de volgende stap laten zien die belangrijk voor mij is in mijn proces’? Het antwoord kwam niet en ik begon door mijn bed te woelen en te woelen. Ik besloot uiteindelijk in een veld van ‘weerstandloosheid’ te gaan liggen en heel diep los te laten.

Toen klonk er luid en duidelijk een woord in me door: 'jaloezie'. Ik voelde direct weerstand opkomen, want ik meende dat ik helemaal niks met dat thema van doen had. Hierbij negeerde ik de boodschap van een orakelkaart over hetzelfde thema. Die zelfde kaart had ik notabene drie keer achter elkaar getrokken de afgelopen weken. Ik liet het voor wat het was. Hoe slim was ik.

Er klonken die nacht nog meer woorden in me door: ‘buiten de tijd geplaatst’ en er liet zich ook een indringend beeld zien van twee hele magere, ijzingwekkende, griezelige handen met extreem lange, vreemde, dunne vingers … … .

Het spel was op de wagen en de herinneringen kwamen in de dagen hierna in ras tempo boven drijven.  

Er zijn in mijn huidige leven een aantal pittige conflicten geweest met mensen uit de ‘spirituele arena’. Deze conflicten droegen allemaal dezelfde problematiek, dus er was sprake van herhaling.  Ik dacht bij ieder nieuw conflict dat we er samen uit konden komen vanuit een mate van respect, meesterschap en overkoepelend bewustzijn.  Dat bleek echter niet zo te zijn, dus had het me meer te zeggen natuurlijk.

Dat tijd alle wonden heelt, bleek ook niet zo te zijn. Er had zich in deze conflicten zeer zeker een stuk inzicht en heling gemanifesteerd. Dit lag echter op het niveau van het proberen te be-grijpen vanuit een hoger perspectief. Het perspectief dat er geen goed en geen kwaad bestaat en dat je elkaar uit liefde testen en groei aanreikt om te leren. Je vergeet dan echter iets … … Je vergeet te voelen!

Hier lag dus mijn grote valkuil want mijn begrip lag in feite op mentaal gebied en was dus eenpolig en niet geïntegreerd. Ik had nooit ten diepste durven doorvoelen wat er in de conflicten aan essentiële leerervaringen op gevoelsniveau had gelegen. Ik had vanuit een grote mate van veiligheid gekeken, vanuit een zekere onaantastbaarheid en hierdoor dus sterk vanuit mijn ego. Ik mocht nu kwetsbaar leren zijn en de pijn die in de conflicten besloten lag me laten raken. Alleen zo kon ik de boodschap die erin besloten lag beschikbaar maken voor mijn groei.

Ik mocht leren voelen vanuit een slachtofferrol en dus voor de verandering eens niet vanuit een daderrol. Het was best een dingetje voor me.

Met de woorden JALOEZIE en BUITEN DE TIJD GEPLAATST als uitgangspunt begon ik me met de pijn te verbinden. De pijn kwam gericht uit het heden, maar was gebaseerd op ervaringen vanuit andere tijdslijnen. Ik liet de pijn zich heel gedoseerd, stapje voor stapje aan mijn bewustzijn vrijgeven.

Er mocht veel zichtbaar en voelbaar worden en de rauwe pijn voelde genadeloos en destructief. Het benam me de adem.  Het was onzegbaar heftig om te ervaren dat een ander mens, die ik volledig vertrouwd had, mij het licht in de ogen en mijn bestaan niet gunde. Dit was echt andere koek, dit was niet langer te begrijpen. En dat was precies wat ik al die tijd had gedaan en nu los mocht leren laten. Ik moest voorbij het begrijpen gaan om de boodschap te kunnen omarmen die hier in deze rauwe pijn besloten lag. Het ging om de ervaring van het slachtoffer zijn (in mijn geval, want een mate van onaantastbaarheid vanuit de daderrol kende ik al) ! Even niet meer begrijpen maar ervaren.

Er is gelukkig altijd synchroniciteit die een wegwijzer voor me is in dit soort transformatieprocessen. Zo vond ik in een dagboek  aantekeningen van jaren geleden terug.  Ik beschreef een visioen dat ik spontaan kreeg na een gesprek met een geliefd persoon met wie ik dus in conflict was. Het speelde zich een aantal jaren geleden af, kort voor een reis naar Egypte. Mijn huidige ervaring werd toen als het ware geactiveerd. Er werd een niveau van heling aangezet en in het actuele ‘nu-moment’ zoekt dit proces zijn weg op nieuwe lagen.

'Ik hang rechtop in een soort kamer, een kleine stenen sarcofaag, die net zo hoog en breed is als mijn postuur. Mijn voorhoofd en knieën drukken tegen de voorkant van de kleine ruimte aan en ik kan me niet keren. Er stroomt bloed uit vele schaafwonden. Gevoelens van desolaatheid, radeloosheid, verwarring, angst en uitputting maken zich van me meester. Vooral een naargeestig, leeg gevoel roept diepe machteloosheid op.

Er zitten twee gaten in de stenen deksel, c.q. deur, van de sarcofaag waardoor ik naar buiten kan kijken. Daar aan mijn ogen voltrekt zich een schouwspel van alledaags leven. Er lopen mensen voorbij met manden vol kleurrijk voedsel en met levende dieren. Ik roep om hulp maar mijn stem word niet gehoord. Mijn stem zakt weg in de eeuwigheid.

Mijn fysieke lichaam sterft de hongerdood. Er wordt een vloek over mij uitgesproken en mijn ka-lichaam wordt verbonden aan een stenen beeltenis van mijn fysieke voorkomen. Voor eeuwen en eeuwen beland ik door deze vloek tussen hemel en aarde, in een totaal niemandsland. Ik ben niet dood, maar ook niet levend ... .../ Ik zie twee magere handen met vreemde, extreem lange, weerzin wekkende vingers. Het zijn mijn dode handen met nagels die nog lang nadat mijn fysieke lichaam is gestorven door zijn gegroeid'.

Er heeft zich nog een soortgelijke vloek gemanifesteerd. Deze kwam vanuit vanuit de contreien van Avalon. Ja, ook daar was natuurlijk niet alles altijd koek en ei en werd er het een en ander met elkaar uitgeknokt. De spirituele arena is dan ook een boeiende plek om intriges en manipulaties te helen in deze tijd.

'Ik', een van mijn zielenextensies, werd vermoord uit genadeloze jaloezie en mijn ziel werd opnieuw buiten de tijd geplaatst via een knap staaltje zwarte magie en heeft eeuwen en eeuwen tussen leven en dood gedoold. Twee keer scheepsrecht … … .

Ik begon me te realiseren dat deze vloeken nog steeds op een bepaalde manier in mijn huidige leven voortbestaan omdat ik er maar op één laag naar gekeken had. Ik had de pijn hoog in mijn energieveld gehouden, hij mocht, of kon gewoon niet in mij bestaan. Ik keek door een roze bril. Zo had ik een beeld over hoe het leven hier op aarde moest zijn. Het moest mooi zijn want dan kon ik mezelf hier op aarde beter handhaven. Dat waar ik bang voor was en niet durfde doorvoelen bleef ik manifesteren … … .

Het multidimensionale zelf uit de ervaring met de Egyptische vloek uit het oude Egypte is een vrouw. Een vrouw die de kracht van het woord omvatte en van hieruit sprak. Er lag waarheid in haar woorden besloten. Het feit dat zij een vrouw was en de waarheid sprak werd haar niet in dank afgenomen en zij moest het veld ruimen.

De synchroniciteit en grote grap is dat ik de laatste tijd aangesproken wordt met de vraag of ik een lezing wil geven over multidimensionaliteit of andere thema's. Diep in mijn hart voel ik dat ik dit graag zou willen, maar ik durf nog niet goed. Ik mag nog een vl(o)ekje wegwerken zeg maar!

Er zijn meer projecten die ik wil manifesteren maar waarin ik nog onveiligheid voel en nog net een stuk aarding mis om het neer te zetten. Mijn persoonlijke kracht echter manifesteert zich steeds sterker! Het zal een klapper geven wanneer straks dat moment aangebroken is!

We mogen onze dader- en slachtofferrollen met al hun intriges en manipulaties bestaansrecht geven. Een manier om dat te doen is door heel simpel je mooie ziel uit te nodigen om je te laten zien wat voor jou de belangrijkste volgende stap in je bewustwordingsproces is. Ja, het kan wat lastig voelen omdat we rauwe emoties vanuit een overlevingsstrategie soms hoog in onze aura hebben weggestopt om ze niet te voelen. We mogen echter de totale verantwoordelijkheid nemen voor alles wat we ooit gecreëerd en ervaren hebben. Of dat nu vanuit het licht of vanuit het donker was. En je staat daarin niet alleen. Je eigen, hoger bewuste multidimensionale zelven en veel lichthulp zijn je continue nabij! 

Door ieder laagje van mijn slachtofferrol te durven doorvoelen, heb ik onrecht dat op mij gericht was, durven erkennen en onderscheiden. Door de pijn volledig te doorvoelen, kreeg ik nieuw bewustzijn over het feit dat het noodzakelijk was om mezelf dieper te leren begrenzen en op de eerste plaats te zetten. Dat niemand het recht heeft mijn grenzen, op wat voor manier dan ook, over te gaan! Dat had ik nog niet eerder op deze manier durven voelen.  Ik manifesteerde nog niet genoeg zelfliefde, althans te eenzijdig en had het nog nodig mezelf op een bepaalde manier onaantastbaar te maken. Daardoor ging ik boven mijn menselijke emoties staan.

Door deze rauwe pijn te doorvoelen kon ik de weg terugvinden naar een diepere laag van mijn persoonlijke kracht! Alleen zo kan ik me volledig veilig in mezelf leren voelen met wie ik in essentie ben en de verbinding met mijn hoogste potentieel maken. Door onaantastbaarheid en kwetsbaarheid in balans te brengen, kan ik mijn menszijn dieper omarmen en mjn soevereiniteit op aarde neerzetten! En kan mijn creatie-kracht gaan stromen! 

Ik wens iedereen alvast een mooie bevrijdingsdag toe, op vele, vele lagen!

3 mei 2018

Nog even dit:

• Ik ben in het volle besef dat alles wat ik hierboven schrijf direct te maken heeft met mijn eigen handelen en mijn eigen verantwoordelijkheid door tijd en ruimte heen. Mijn insteek was een persoonlijk verhaal vanuit neutraliteit te schrijven.  Mijn slachtofferrol is verweven met mijn eigen daderrol. 

• Het was voor mij belangrijk om deze keer de rol van slachtoffer dieper te leren doorgronden. De daderrollen ken ik al vrij goed. 

• Wil je iets lezen over een van mijn dadersrollen? Kijk dan even onder het kopje multidimensionaliteit op mijn website bij het artikel 'Een kwaaie pier'. . Dan vertel ik over mijn schaduwkant.

Het zijn  de ware geliefden die het aan hebben gedurfd om mij de meest rauwe pijn te laten ervaren. Dit alles om de weg naar het goddelijk potentieel in mezelf open te kunnen breken. Ook al zie ik hen niet meer we zijn, zoals alles met alles, onlosmakelijk verbonden.

 Ik ben dankbaar